Rotterdam marathon

Vandaag was het eindelijk zover, de marathon van Rotterdam. Dit was de marathon dat het ging gebeuren, dit werd mijn eerste marathon onder de 3 uur.
Na weken lang trainen door wind, sneeuw, regen en kou, was ik er klaar voor.
Gisteren onder het mom van gezellig winkelen met vrouw en zoon startnummer opgehaald  in Rotterdam, om daar vandaag niet meer achteraan te hoeven.
Vanmorgen vroeg uit de veren gegaan om na wat pannenkoeken en kwark om 08:37 uur de trein te pakken naar Rotterdam. Ik voelde me vandaag goed en had er alle vertrouwen in dat dit mijn dag ging worden.
Vandaag werd de eerste warme dag voorspeld maar daar was nog weinig van te merken en dacht ik ook niet aan.

Aangekomen in Rotterdam een stukje wandelen naar de omkleedgelegenheid met hardloopkennis Andy Koolmees uit Gouda.
In de tent aangekomen een plekje gezocht en startnummers op mijn hemdje gespeld.
Ik voelde de zenuwen wel door mijn lijf gieren maar ik had er het volste vertrouwen in vandaag.
Na wat warm gedribbeld te hebben ging ik richting startvak, waar ik streekgenoten Danny en Patrick Binnendijk tegenkwam. We maakte een praatje, altijd apart bekende tegen te komen tussen duizenden marathonlopers.
Nadat Lee Towers een deuntje had gezongen en het kippenvel over mijn lijf trok, klonk het kanonschot en daar gingen we.
Ik ging proberen een tempo van 4:10 min./km te lopen, om zo onder de 3 uur te eindigen. Het was zaak niet te hard van start te gaan.
De eerste kilometers was het even zoeken naar het juiste tempo, 3:58, 3:53, 3:54, 4:04 min./km.
Maar toen ik eenmaal het juiste tempo had voelde het goed en liep ik een kilometer of 20 een mooi tempo van rond de 4:10 min./km.
Halverwege zag het er goed uit doorkomst 1:27:26 (netto). Vandaag waren er natuurlijk weer wat fans afgereisd richting Rotterdam om op meerdere plaatsen langs het parcours mij te voorzien van wat drinken, erg leuk natuurlijk.
De honderdduizenden toeschouwers langs het parcours die je aanmoedigen en je naam roepen (staat op je startnummer), fantastisch natuurlijk.
Na 28 kilometer zat het nog steeds goed, maar hierna ging het tempo hard achteruit en wist ik dat het vandaag niet goed ging komen en de tocht naar de finish erg zwaar ging worden.
Wat het was weet ik niet maar het tempo bleef maar zakken en ging naar de 5:00 min./km en de laatste kilometers zelfs nog langzamer, en die mensen maar roepen ''kom op Erwin nog een klein stukje''.
Ik dacht ''ja,ja maar elke meter is er nu één te veel ''. Toch is het wel fijn om dan je vrouw, zoon, schoonouders en ouders te zien om je een hart onder de riem te steken, als je het zwaar hebt.
Uiteindelijk stiefelde ik na 3:11:27 zwaar teleurgesteld en volledig kapot over de finish, waar vele lopers op de grond lagen met kramp, dit bleef mij gelukkig bespaard.
Samen met Danny, die net voor mij finishte, strompelde ik naar de omkleedtent. Na een verkwikkende douche en een patatje mayo sukkelde ik naar het station om met de trein huiswaarts te keren waar vrouw en zoon op me wachtten en toch nog trots op me waren.
Langs deze weg wil ik graag nog mijn fans bedanken voor de goede verzorging.